Niektórzy (nieliczni) po dziś dzień żałują POPIS-u. Taki Pan Janke chociażby. Zupełnie niepotrzebnie. Chyba, że „po cichu” szef S24 wspiera Andrzeja Leppera i postkomunistów/PDecję, w co wątpię.
Załóżmy (wiem, to głupia zabawa-takie „hipotezowanie”), że na jesieni 2005 r. Kaczyński z Tuskiem się jednak dogadali. Powstaje rząd o niespotykanej dotychczas sile: z przychylnym prezydentem, z olbrzymim społecznym poparciem, w dobie największej koniunktury gospodarczej. Z pozoru wszystko pięknie. Tylko, że –jak pokazuje historia- taka sielanka usypia....
Droga do zatracenia
Jeśli założymy, że POPIS, mając do tego dogodne warunki, poszedłby drogą AWSu (co- wg mnie- jest wątpliwe), a więc przeprowadził wielkie, systemowe reformy np.finansów publicznych, systemu opieki zdrowotnej, KRUSu, etc., to mięlibyśmy niechybnie spore protesty społeczne. Świetna pożywka dla populistów z Samoobrony, LPRu i LIDu. Pamiętajmy, że mniej więcej w tamtych czasach Andrzej Lepper miał poparcie sięgające nawet 20%. Gdy dołożymy jeszcze skutki nadchodzącej światowej recesji, nieobliczalną postawę wielu mediów, mamy rozczarowanie i w konsekwencji POPISową porażkę w 2009 r (przy założeniu, że koalicja przetrwałaby całą kadencję).
POPISowy moloch na glinianych nogach
Inny scenariusz, chyba bardziej realny, to stosunkowo szybki rozkład POPISu. Wewnątrz rządu prędko doszłoby do sporów personalnych, np. szef CBA, M. Kamiński nie mógłby patrzeć, jak senator Misiak robi „wałki” ze stoczniowcami, Schetyna nie zniósłby panoszącego się po MSWiA Antka Macierewicza, etc. Ktoś odpaliłby „świnię” i BOOOM!
Z resztą wiele środowisk odwróciłoby się definitywnie od Tuska, traktując alians z Kaczorami jak zdradę. Łatwo zgadnąć, do kogo w takiej sytuacji lgnęłaby „Wyborcza”, „Polityka”, Walter, Solorz…Marek Jurek w „odpowiednim momencie” wyskoczyłby z zakazem aborcji, Palikot- z legalizacją eutanazji, etc.
Pierwsza lepsza afera byłaby miesiącami wałkowana przez taką „Gazetę Wyborczą”, aż do ostatecznego zwycięstwa- rozwalenia rządu. Żadna z obu partii by na tym nie zyskała. W takich warunkach Polacy rozczarowani IV RP, szybko zapomnieliby SLDowskie grzechy, w Lepperze zobaczyli męża stanu…
Podobne hipotezy można mnożyć. Te zakładające przetrwanie POPIS-owego gabinetu, jego reelekcje, są- w świetle dzisiejszej wiedzy- najmniej realistyczne.
Temat wart dysputy
Nie ma potrzeby płakać po czymś, co nie miało sensu. Warto skupić się na rzeczywistych problemach, o nich trzeba dyskutować. Otóż dziś sytuację polityczną w Polsce cechuje pewne wynaturzenie. Istnieją dwa wielkie środowiska prawicowe. Na dłuższą metę to nie może się udać. Prędzej czy później lewica się odrodzi. Platforma liczy, że to ona stanie się pierwowzorem niemieckiej CDU. Niedoczekanie. Partia Tuska musi wreszcie podjąć decyzję: przechył w lewo albo w prawo. Sprytne lawirowanie- z jednej strony Gowin, z drugiej Palikot- zmierza ku końcowi.
